Zgodnie z legendą Kobieta Mgła przyczyniła się do trudnego losu łososia, wędrującego z oceanu w górę rzeki. Kobieta Mgła łowiła łososie zanurzając wiklinowy kosz w wodzie. Nosiła je do namiotu dla swojego indiańskiego męża. Pewnego dnia mąż źle się z nią obszedł i kobieta odeszła wraz ze swym koszem pełnym ryb w górę rzeki. Na darmo ją gonił. Prześlizgnęła się przez jego palce niczym mgła i zniknęła w puszczy Alaski. Odtąd łososie wędrują w górę rzeki, na pamiątkę Kobiety Mgły.
Indiańskie miasteczko Ketchikan było naszym pierwszym postojem na Alasce w czasie rejsu Vancouver – Seward. Pada tu ponoć 270 dni w roku, ale akurat na nasz przyjazd pozostał tylko zapach deszczu. Sześć z ośmiu tysięcy mieszkańców Ketchikan posiada licencję pilota. Każda szanująca się willa nad oceanem ma prywatne zejście do wody i garaż dla lądującego na niej samolotu.
Tomaso ze starszymi dzieciakami popłynął na połów łososia, którego następnie oddał do wędzarni i wysłał przyjaciołom w Nowym Jorku. My zakupiliśmy książkę dla dzieci o łososiach. Nieco krwawą, ale Helenie się podoba. Odtąd codziennie będziemy jeść łososia i wspominać jej co okrutniejsze kawałki. Im więcej emocji, tym chętniej dzieci jedzą rybę. To działa!
Marta Spingardi 